zaterdag 21 mei 2016

Dag 17 Las Vegas - Amsterdam

Alles loopt voorspoedig 's ochtends. We ontbijten snel bij Roasted Beans beneden in het hotel en gaan op weg naar het vliegveld om onze auto in te leveren. Behalve het gênante moment dat ik met koffer en al uit de lift kom kukelen gaat dit ook soepel en zitten we al snel bij de gate. De eerste vlucht naar Houston duurt maar 2,5 uur en is een rustige vlucht. Behalve dan de landing, blijkbaar had het vliegtuig wat te veel vaart want de piloot trapte op het laatst nog snoeihard op de remmen waardoor iedereen naar voren geworpen werd. We hadden een overstap van 2 uur, genoeg om even wat te eten en relaxen. Boarden ging tergend langzaam, we zaten redelijk achterin. Dit toestel had allemaal rijen van 3 stoelen. Voordat we incheckten had ik al gezien dat er iemand naast ons zou zitten wat tot nu toe altijd het geval was. Maar nadat we waren gaan  zitten bleef de stoel leeg. We keken elkaar al hoopvol aan. En ja hoor, toen de deuren gesloten werden was de stoel nog steeds leeg. Dus we hadden alle ruimte, wat een luxe. Was ook fijn voor mijn voet, tijdens het wandelen door de slot canyon een paar dagen terug deed ik weer een misstap en hij deed nog zeer van de eerdere misstap. Er zit nu een heel ei op, dus fijn dat ik mijn been steeds goed kan bewegen. Gisteren wat ijs op gedaan in het hotel, maar hij is nog niet echt geslonken.

De vlucht naar Amsterdam verliep net als op de heenweg super rustig, zo mogen ze altijd wel zijn. Helaas lukte het ons beide niet om te slapen, maar ik ben nu wel aardig bij met de Star Wars films. Cyriel ging helemaal los op de tekenfilms en hoorde ik regelmatig in lachen uitbarsten. De recente vliegtuigcrash van Egyptair zit wel in mijn achterhoofd tijdens de vlucht, maar ik sta niet toe dat de angst de overhand krijgt. 

Op Schiphol stond een mega rij voor de douane, de trap en roltrap stonden zelfs vol. We besloten eerst even naar de wc te gaan. Zo'n rij wil je niet in met een volle blaas. Hierdoor kwamen we bij de liften terecht en door die te nemen kwamen we gunstiger uit bij de rijen. Vervolgens ging er net voor onze neus een extra balie open, dus uiteindelijk waren we er nog redelijk snel door. Mijn broer stond al op ons te wachten en na een lekkere bak koffie met mega tompouce werden we veilig thuisgebracht. Hier treffen we allemaal lekkers aan om de eerste dag door te kunnen kome, lieve zus heb ik toch. We voelen ons nog redelijk, dus samen met mijn broer rijden we naar mijn zus om Timmy op te halen. Zo heerlijk weer om dat beestje te zien. Weer thuis gaat het lichtje echt uit.

We kijken terug op een fantastische vakantie waar we erg veel gelachen hebben. Voorlopig was dit de laatste keer Las Vegas denk ik, we willen meer de natuur in. Ondanks wat fysieke beperkingen genieten we wel heel erg van het wandelen. Amerika blijft een speciaal vakantieland. Zoveel diversiteit. En zoveel gratis schone toiletten haha. We komen zeker weer terug! Maar nu eerst even bijkomen van deze....

donderdag 19 mei 2016

Dag 16 Las Vegas

Afgelopen nacht werden we beide wakker van gerommel aan de deur. Het klonk op dat moment alsof iemand binnen probeerde te komen. Het duurt even tot dit tot je doordringt en tegen de tijd dat Cyriel bij de deur is en door het kijkgaatje kijkt, is het opgehouden. Hij ziet ook niets. Het eerste wat we dachten is dat iemand zich vergist had. Maar het gekke is dat we daarna geen andere deur hoorde, wat je hier duidelijk hoort. En ook het geluid dat we hoorde was gerommel en niet het geluid van een pasje die in de deur gestoken werd. Misschien iemand die dronken was, geen idee. Maar apart was het wel.

De laatste dag is aangebroken en besluiten er een relax dag van te maken. Als eerste gaan we lekker ontbijten bij de Paradise café bij het zwembad. Je kunt hier heerlijk ontspannen zitten en het eten is ook erg lekker. Alleen wel een beetje aan de prijs. 

 

De volgende stop is de Walmart. We willen nog wat typisch Amerikaanse snacks halen en wat flesjes zonnebrandcrème. Ze verkopen deze hier massaal in spuitflessen en niet in die onhandige pompflesjes zoals in Nederland. Tel daar een lagere prijs bij op en je snapt waarom ik ze meesleep. Op de parkeerplaats halen we alvast alle rommel eruit en knappen we hem wat op voor het inleveren morgen. Deze Walmart staat in een wat mindere buurt en terwijl ik wat rotzooi weggooi stopt er een auto bij Cyriel met wat vage gasten erin om een peuk te bietsen. Cyriel geeft er één en ze vragen waar we vandaan komen. Ze verstaan Ireland i.p.v. Holland (The Netherlands zegt niemand iets) en beginnen meteen enthousiast te roepen of we wiet bij ons hebben. Eeeeh nee, vandaag nou net niet.

We willen als afscheid lunchen in onze favoriete tent op de Strip, de Stripburger. We gaan hier lopend naar toe, het is net te doen qua afstand in deze warmte. Het kwik zit ruim boven de 30. De burgers zijn heerlijk, net als de shakes. Cyriel heeft een shake met bourbon erin, hips. Terug bij het hotel duiken we het zwembad weer in en genieten van de warmte. Het leuke hier is dat je ook mag drinken in het zwembad, er zijn ook allemaal randjes in het water waar je op kunt zitten. Ook wij maken hier goed gebruik van.

  

's Avonds delen we een pizza, we hebben niet veel honger. En daarna is het tijd om de koffers in te pakken en het gewicht te verdelen. We mogen per persoon 20 kg meenemen als ruimbagage en het is deze keer een uitdaging om dat te halen. Ik had al expres twee spijkerbroeken meegenomen die al aardig op waren, dus die blijven nu achter. Met veel gepuzzel en schoenen in de handbagage te proppen lukt het uiteindelijk. We hebben goed geshopt en lekkere dingen meegenomen en dat merk je goed. Nog even het blog schrijven en slapen, morgen wordt het een hele lange dag. We vertrekken om 9:40 uur lokale tijd (18:40 NL tijd) en landen als alles goed gaat zaterdagochtend om 9:20 uur (0:20 's nachts voor ons). We missen dus ergens een dag.

woensdag 18 mei 2016

Dag 15 Las Vegas - Valley of Fire

We staan bijtijds op, we willen voor de ergste warmte in Valley of Fire zijn, een statepark op een uurtje rijden van Vegas. We willen de Fire Wave lopen, weliswaar een korte wandeling, maar volledig in de zon. Deze trail eindigt met een mooi golvende rotsen spektakel. Niet zo spectaculair als zijn grotere broer The Wave in Arizona waar je moet loten voor een vergunning, maar zeker de moeite waard. Valley of Fire ligt iets meer dan een uur rijden van Vegas en het laatste stuk rij je al door een mooi gebied. We parkeren bij parkeerplaats 3 waar de trail tegenover start. Je voelt de zon goed branden, terwijl het "maar" 28 graden is. Na 20 minuten komen we bij de Fire Wave. Omdat de zon al wat hoog staat zie je de kleuren niet op zijn best, maar ook dit is al indrukwekkend. Het is er gelukkig niet druk als we aankomen, dus we kunnen op ons gemak foto's maken en gewoon genieten. We eten en drinken even wat en keren weer terug. 

  
Deze wandeling had ik gevonden via het Amerika Forum en daar hadden ze het ook over de Pastel Canyon. Deze ligt vlakbij de Fire Wave, hij start bij "wash 5". Een wash is een soort natuurlijke greppel waar het water zijn weg vind als het regent. De grond is hier zo droog dat het er niet intrekt, maar direct de weg van de minste weerstand kiest en je snel flash floods kunt krijgen. Die gaan dan via die washes. Nu is het gelukkig droog. Een meisje die er net uitkomt waarschuwt dat er veel bijen zijn. Cyriel heeft een hekel aan deze beesten, dus ik besluit alleen de canyon in te lopen. Je ziet bijna direct de mooie pastelkleurige rotsen. De canyon wordt smaller, dus ik moet wat klimmen en klauteren. Ik zie wat kleine poeltjes met water, nog een restant van eerder slecht weer. Iets verderop zie ik de oorzaak van al die bijen, een grotere poel water waar inderdaad allemaal bijen boven zitten. Je kunt niet om de poel heen en ik besluit terug te gaan. Zo dol ben ik ook weer niet op die beesten. Op de terugweg kom ik Cyriel tegen die toch een kijkje kwam nemen. Nadat ik hem verzekerd heb dat de bijen alleen boven dat poeltje zitten, lopen we samen de canyon weer in. Het is hier supermooi, een wereld op zichzelf. 

 

Op de weg terug naar het hotel eten we wat bij een Subway, waar ze hoogstens verbaasd zijn dat we een broodje delen én een drankje delen én niet alles erop willen wat mogelijk is. Ze kijken ons aan alsof we aliens zijn. Terug bij het hotel kleden we ons direct om en de rest van de middag liggen we lekker in de schaduw bij het zwembad. 's Avonds gaan we naar Bellagio hotel voor het buffet. Via het spel MyVegas hebben we twee gratis diner buffetpassen kunnen krijgen. We zijn geen grote buffetfans, maar deze  schijnt de top onder de buffetten te zijn. Normaal betaal je $38 per persoon, maar nu is het voor ons gratis én mogen we de korte VIP rij in. De normale rij is enorm, dus wij blij. We zijn snel aan de beurt en het is inderdaad het beste dinerbuffet dat we ooit hebben gegeten. Voor de sfeer moet je het niet doen, maar de keuze en kwaliteit is goed. 
 

We zijn lopend naar Bellagio gegaan en besluiten op de terugweg de fonteinen show mee te pakken. Het blijft indrukwekkend. Overal zie je trouwens mensen uit enorme plastic flessen drinken, het wordt hoog tijd dat wij dit ook eens doen. Het wordt een margarita met shotjes tequila. Jammie, niet slecht! We wagen nog een gokje en gaan op tijd naar bed, morgen alweer de laatste dag.

 

dinsdag 17 mei 2016

Dag 14 Las Vegas

Vandaag wisselen voor het laatst van hotel, we gaan naar de Mirage. Het idee was om nog even te gaan zwemmen 's ochtends, maar als ik de gordijnen opentrek is het volledig bewolkt en ziet het er dreigend uit. Geen zwemweer dus. We checken via de tv uit en bellen voor een bell boy om onze tassen op te laten halen. Dan kunnen we op ons gemak ontbijten zonder op de klok te moeten kijken. Vandaag gaan we uitgebreid ontbijten bij Denny's. Het is hier mega druk, dus maar goed dat we al uitgechecked zijn. Ik koop nog een klein souveniertje, een nummerplaat met Las Vegas erop. Inmiddels is het zelfs wat gaan miezeren, het is ook niet echt warm. Hierna gaan we terug naar het hotel en melden ons bij de bell desk. Zij regelen meteen ook dat onze auto komt en laden alles voor ons in. En natuurlijk wordt de portier netjes opengehouden voor mij, heerlijk als ze dat doen. Je wordt hier echt als een gewaardeerde gast behandeld.

We besluiten wat over de Strip te struinen en komen bij het redelijk nieuwe stuk bij de Linq uit met zijn reuzenrad. Hier zit Sprinkless cupcakes en we kunnen het niet weerstaan.... Het wordt een key lime cupcake die we delen. Hier zit trouwens een heuse cupcake ATM (pinapparaat), voor wie 's nachts die onbedwingbare trek in een cupcake heeft.

 

We lopen hotel Flamingo in en komen in een soort binnentuin terecht met allemaal watervogels en natuurlijk flamingo's. Het ruikt hier wel een beetje vissig. We rommelen wat op een gokkast en kijken onze ogen uit. Wat een gasten lopen er eigenlijk in Vegas rond, zelfs na 4 bezoeken blijft het ons verbazen. Ook achter de gokkasten zie je, hoe zal ik het zeggen, speciaal gedrag. Vooral de wat oudere Aziatische vrouw kan er wat van. Die rammen vaak manisch op de knoppen, we zagen er net eentje die het scherm met potentiële bonussen een soort billenkoek zat te geven. Blijkbaar kreeg ze spijt van haar ietwat agressieve gedrag, waarna ze de kast begon te aaien. Maar hé, het zou maar werken.... Wij doen rustig achter de kasten en kijk wat dat ons opgeleverd heeft... Niets, noppes, nada.

 

We lopen weer de Strip op en ineens begin ik me niet goed te voelen. De hitte kan het niet zijn, het is nog geen 25 graden. Blijkbaar is het eventjes genoeg voor mij. Helaas is het te vroeg om in te checken, dus kruip ik een tijdje in een lekkere stoel in een bar in de Mirage. Inchecken duurt even, we hebben namelijk 3 aparte reserveringen. Eén nacht via Expedia in een kamer met premium view en we hebben allebei via het spel MyVegas een gratis nacht kunnen boeken in een standaard kamer. We hopen deze 3 te kunnen combineren zodat we niet van kamer hoeven te wisselen. Het lukt, dus ook de 2 gratis nachten hebben we premium view. We krijgen een kamer op de 22ste verdieping en kijken links uit op de Strip, rechts op de bergen en beneden kijken we uit op het zwembad en dolfijnenbad. We kunnen ze zelfs zien zwemmen, maar ook hier geldt, ik zie ze liever in het wild.

   

We eten even snel wat bij The Pantry in het hotel, want we moeten om 7 uur in MGM zijn voor de Cirque de Soleil show KA. Het is happy hour, dus Cyriel laat zich de biertjes goed smaken. Het eten is ook erg goed hier. De kaartjes hebben we gratis via MyVegas en hebben een waarde van $107 per stuk. Omdat we gisteren de kaartjes al afgehaald hadden kunnen we zo doorlopen. We blijken helemaal vooraan te zitten, links van het ronde podium. De zaal is omringd met stellages en Cirque de Soleil kennende zal daar ook van alles plaatsvinden. Wat een podium leek blijkt een gat te zijn waar allemaal stoom en vlammen uit komen. De show begint en meteen rent er al iemand pal voor ons langs. Het "nadeel" van onze plek is dat je soms dingen wat lastiger ziet zo vooraan, maar de acrobaten rennen regelmatig zo dicht langs ons dat we zouden kunnen laten struikelen. Wat we niet doe natuurlijk. Precies voor onze neus vind een gevecht plaats op de rand van het podium/gat. We zijn er inmiddels achter hoe dit zit. Er is geen echt podium, uit dat gat komt regelmatig een compleet podium die met gigantische hydraulische armen naar boven komt. Of een attribuut zoals een boot komt ineens naar boven. En de acrobaten gebruiken het ook om in te vallen. Omdat we zo dicht op het podium zitten valt er zelfs nepsneeuw op ons tijdens de show. De muziek hebben ze ook goed gedaan, er zit een speaker in je stoel dus het geluid is echt om je heen. Eigenlijk is de show niet te omschrijven, zo ontzettend supergaaf! We geven ze dan ook een staande ovatie, wat een glimlach en goedkeurend knikje van een acrobaat oplevert, ze staan ook nu weer pal voor onze neus. Vreemd genoeg gaat niet iedereen staan, in het centrale vlak blijft iedereen zelfs zitten. In mijn ervaring gaat altijd iedereen staan zodra de eerste mensen opstaan, tenzij het heel belabberd was, maar hier is dat blijkbaar niet gebruikelijk. Of mensen zijn zo blasé geworden, ik weet het niet.
We halen de auto weer op bij valet parking en gaan terug naar het hotel. Het bed ligt heerlijk trouwens!

 

maandag 16 mei 2016

Dag 13 Las Vegas - Mount Charleston

Vanochtend stonden we rond 7 uur op, we willen gaan wandelen in Mount Charleston. Eerst even een snel ontbijtje bij een overpriced patissier in het hotel. Deze gaat nog van het resortcredit af. Ik neem een ham-kaas croissant. Nu vraag ik je, hoe kun je een ham-kaas croissant verpesten? Nou, dat doe je als volgt: Snij hem open, kwak er 2 dikke plakken ham tussen, daar een nog dikkere laag kaas en prop er voor de zekerheid nog een flinke laag boter tussen. Je weet het nooit he, een croissant kan droog worden. Vervolgens verhit je hem waardoor de boter en kaas eruit druipt. Eeeeh lieverd, mag ik een hapje van jouw yoghurt? 

Op weg naar Mount Charleston zien we het kwik dalen tot uiteindelijk 12 graden. Gelukkig heb ik mijn vestje bij me.... Toch? Ohooh die hem ik bij die koffietent laten hangen. Ik dacht nog, die moet ik niet vergeten en wat doe ik? Juist, precies dat. Cyriel had zijn vest niet meegenomen, want hij stoere man :). Ik had wel een mouwloos shirtje meegenomen voor op de terugweg, die maar onder mijn t-shirt aangetrokken. Zolang je romp maar warm blijft kun je veel hebben. Mijn armen en benen warmen al wandelend wel op.

We besluiten de Mary Jane Falls wandeling te lopen. Bij deze wandeling stijg je 335 meter over een lengte van 2,5 km wat een vrij snelle stijging is. En dat merken we ook, vanaf de eerste stap tot de laatste stijgen we. In het begin redelijk geleidelijk, maar daarna komen er al snel switchbacks die steeds steiler worden. Er zijn ook veel landverschuivingen geweest, dus je moet goed uitkijken waar je je voeten zet op die losse stenen. Aan het einde als extra bonus veel rotsblokken waar je op moet klauteren. Al met al een best pittige wandeling ondanks de geringe lengte. Lang leve mijn wandelstokken, ik zweer er bij! Bovenaan word je beloond met een fantastisch uitzicht over het dal en sta je onder een paar watervallen. Hier zitten we een tijdje te relaxen, al is het soms best druk boven. Aan de andere kant van het dal zien we nog sneeuw liggen trouwens. Terug gaat niet eens zoveel sneller omdat je goed moet remmen en uitkijken niet uit te glijden over de losse stenen. Twee uur na de start van de wandeling staan we weer beneden, moe maar voldaan.

  
  

Onderweg lunchen we bij Rachels Kitchen in een winkelcentrum. Goed eten, dit is duidelijk de lokale huisvrouwen lunchplek, een aantal zijn redelijk strakgetrokken.

Op de terugweg naar Vegas besluiten we langs Red Rock Canyon te rijden, een klein natuurgebied net buiten Vegas. Hier is een scenic drive van een half uur en heeft verschillende wandelingen. Voor het laatste hebben we geen puf meer, we houden het bij de rondrit. Het is een stuk koeler dan de laatste keer dat we hier waren, scheelt wel 10 graden. 
  

Terug in het hotel lopen we eerst langs security en ja hoor, mijn vest is netjes afgeleverd. Dat scheelt weer een nieuwe kopen. Daarna duiken we het zwembad in waar helaas net de zon verdwenen is. Maar met een biertje en cocktail is het goed toeven.

We eten wat bij het Hardrock Café waarnaar we doorlopen naar MGM. We hebben kaartjes voor de Cirque du Soleil show KA voor morgenavond en willen kijken of we deze vanavond al af kunnen halen. Scheelt ons morgen gedoe, je moet ze namelijk ruim voor de start van de show afhalen. Na een tussenstop bij de M&M shop is het tijd om ons bedje op te zoeken. Morgen wisselen voor het laatst van hotel, de planning js er een rommeldagje van te maken.

zondag 15 mei 2016

Dag 12 Las Vegas

Uitslapen is vandaag wel gelukt, we komen er uiteindelijk pas om 10 uur uit. Een beetje brak want het bed ligt niet zo heel lekker. Tegen de tijd dat we gedoucht hebben en ik de blog van gisteren afgemaakt heb is het al 11 uur en is wordt de ontbijtkaart opgeborgen. Maar wees niet gevreesd, er is altijd nog de kleinere all-day breakfast kaart! Je zou maar 's avonds niet kunnen ontbijten.... Om eerlijk te zijn heb ik vorige week een keer 's avonds ontbeten, bij Denny's na die mislukte maaltijd in Anaheim. 

We besluiten vandaag de Hoover Dam te bezoeken. Deze stond nooit hoog op ons lijstje en is er daardoor bij vorige reizen bij ingeschoten. Maar vandaag gaat het eindelijk gebeuren. We stoppen eerst bij een brug die er recht tegenover ligt en waar je overheen kunt lopen. Wat een gigantisch ding is het zeg. Je vraagt je af hoe zo'n dam al dat water tegen kan houden, knap staaltje vakmanschap. Daarna rijden we over de dam zelf, parkeren en lopen er overheen. Het is bloedheet, ongeveer 34 graden, gelukkig kun je aan één kant redelijk in de schaduw lopen en staan er waterfonteintjes waar je uit kunt drinken.
 

Op de terugweg stoppen we wederom bij een supermarkt. Het water gaat hard en we kunnen ook wel nieuw ijs gebruiken voor de koelbox. Een fruitsalade gaat er ook wel in en we moeten natuurlijk even langs de schappen met koekjes en snoep. Zien elke keer weer iets nieuws, nooit geweten dat er Oreo's zijn met red velvet. Die moeten natuurlijk geprobeerd worden. Onder het genot van de fruitsalade kijken we op ons gemak naar een vrouw die een gigantische opblaaswalvis in haar auto probeert te proppen. Uiteindelijk lukt het haar en ze grijnst triomfantelijk naar ons. 

In Vegas stoppen we bij de Premium Outlet South, beide slagen we goed. Ik ben vooral blij met mijn witte spijkerjasje, die zocht ik al een hele tijd, maar slaagde er steeds niet in eentje te vinden die goed zat. Nu geslaagd bij Tommy Hilfiger voor een erg mooie prijs. Hierna zijn de beentjes moe, terug in het hotel duiken we lekker het bad in en rommelen wat voordat we gaan eten. Dit doen we bij Double Barrel, een echte aanrader, hier kun je ook lekker buiten zitten. Een cocktail mag ook niet ontbreken. Voor het eerst kunnen we lekker rustig natafelen, meestal wordt de rekening al vlak na je laatste hap neergelegd. Ze zeggen dan wel dat je rustig aan moet doen, maar heel relaxed zit dat niet. Maar nu gebeurt het voor het eerst dat we ons afvragen waar de rekening blijft. We vragen ons af hoe de Amerikanen die in Europa op vakantie zijn dit ervaren, hier moet je eigenlijk altijd wel om de rekening vragen. Terug in het hotel wagen we een gokje, wederom geen succes, Aria is ons niet gunstig gezind. Dan maar naar bed, morgen willen we weer wat wandelen.

  

zaterdag 14 mei 2016

Dag 11 Springdale - Las Vegas

Het was bloedheet in de kamer vannacht, ondanks dat we voor het slapen de airco vol aan hadden gezet. Hij maakt zo'n herrie dat slapen met de airco aan geen pretje is. De ventilator hangt precies verkeerd om er in bed goed profijt van te hebben. We vallen uiteindelijk wel in slaap, maar ik wordt regelmatig wakker. We kunnen gelukkig uitslapen, dus een goed moment om om 7 uur klaarwakker te worden..... Grrrrrrr....

We gaan met de shuttle Springdale in om te ontbijten, we eindigen bij MeMe's op een terras. Ook nu weer zijn we de enige die buiten gaan zitten. Volgens mij herken je daar de Europeanen aan. Het ontbijt is heerlijk en we besluiten op ons gemakje terug te lopen. We lopen nog een rondje over het terrein van het hotel, het uitzicht is schitterend en de Virgin river loopt er ook langs. Inpakken is zo gedaan en we zijn alweer op weg naar onze laatste stop, Las Vegas. Deze keer verblijven we op de Strip, eerst 3 nachten in Aria en dan in de Mirage.


   
Ontbijten & uitzicht op onze kamer & uitzicht omgeving hotel

Onderweg genieten we nogmaals van de uitzichten en stoppen we voor een ijsje bij Dairy Queen. Dit is onze 4e Amerika trip en pas de eerste keer dat we er één zien, wat best een prestatie is. Ze kennen 4 formaten bakjes, large/medium/small/mini. De mini is bepaald niet mini, maar is de kleinste die er is, dus die bestel ik. Cyriel hoorde niet goed wat ik zei, hij dacht dat ik een medium bestelde. Ach, doe mij ook maar hetzelfde als Sas dacht hij bij zichzelf. Toen het ijsje gebracht werd moest ie wel even knipperen met zijn ogen, de bak was ietsiepietsie groter dan hij had verwacht. We laten in het midden of hij hem opgekregen heeft.....

 


We doen nog een boodschapje bij de Walmart en rijden de verder naar Vegas. Omderweg tikken we de 38 graden aan. Bij het hotel kunnen we versneld inchecken. Cyriel kreeg gisteren de optie om alvast online in te checken en we hoeven nu alleen nog maar langs een kastje om de sleutelkaarten te ontvangen. Ideaal. De toegewezen kamer is helaas om de 3e verdieping, met uitzicht op een dak met ventilatoren. Dit kan beter denken we en gaan terug naar de balie. De hoogste kamer die ze kunnen aanbieden is op de 9e verdieping, maar er is ook een upgrade mogelijk naar een Sky suite voor maar $300 per nacht. Eeeeh, slik, doe ons maar gewoon die 9e verdieping. De kamer is trouwens top, Aria is een 5 sterren hotel en de basiskamer die wij hebben is al super-de-luxe. Ruime badkamer met aparte douche en bad en je kunt de airco, gordijnen, verlichting en muziek allemaal via een soort tablet regelen, zo vanuit bed. Oftewel, speelkwartiertje voor Cyriel is begonnen! 

 
Watermuur bij ingang Aria.

We hebben deze kamer via een online deal gevonden voor maar $260 voor 3 nachten én $200 resort credit. Als je in het hotel iets eet en op de kamer laat zetten, dan wordt het met deze resort credit verrekend. Dat is nog eens een mooie deal. We maken er meteen gebruik van door te gaan lunchen in het hotel en deze op de kamer te laten zetten. Gratis lunch dus, me like!

We kruipen even achter een gokkast en gaan daarna de Strip op om de Park te bekijken die tussen Monte Carlo en NYNY hotel ligt, een pas geopend nieuw gedeelte met allemaal zitjes buiten. Buiten zitten was voorheen vrij uniek in Vegas, maar begint nu steeds meer te komen. We drinken wat in de Beerhaus, een soort Duitse biertuin. Terug op weg naar de kamer blijkt onze gang enorm naar wiet te stinken, de geur komt zelfs wat onze kamer in. Het is hier verboden om te roken op de kamers en de gang blauw zetten met wiet is al helemaal niet de bedoeling. Je mag hier stomdronken zijn, maar dit is echt een no-go hier. Wat ons betreft moet je lekker blowen als je daar zin in hebt, maar niet in een hotel en al helemaal niet onze gang blauw zetten. Dus ik bel de front-office die security zullen sturen en meteen aanbieden om van kamer te wisselen. Nou, dat hoeft niet hoor, als het "probleem" maar opgelost wordt. Helemaal goed natuurlijk, maar we mogen altijd bellen om toch te wisselen. Je voelt echt dat je hier in een luxe hotel zit. Ook bij valet parking, de bell boy die de koffers kwam brengen, allemaal heel vriendelijk en behulpzaam. Niet vergeten een tip te geven natuurlijk.

's Avonds eten we een pizza die we delen en zo groot is dat we hem samen niet eens opkrijgen. Daarna wagen we nog een gokje. Het geluk is vandaag niet met ons. Dus we keren met hangende pootjes terug naar de kamer. Waarna ook ik los ga met de tablet om de gordijnen precies goed in te stellen vanuit het bed. Gordijnen open, gordijnen dicht, lamp badkamer dimmen, bedlamp op standje fel. Oh, en de genre stand is ook lollig. Bij genre romantiek dimmen alle lichten en gaat de tv aan met een te erg zwoel muziekje. Ik krijg er alleen maar de slappe lach van. 

 

Ik krijg ook nog een berichtje van Univer Studio's via Instagram, of ze een foto die ik geplaatst heb mogen gebruiken voor Facebook, Twitter etc, te leuk.

vrijdag 13 mei 2016

Dag 10 Springdale - Zion

Vanochtend vroeg opgestaan. We willen de eerste shuttlebus naar Zion nemen. Zion is autovrij vanaf een bepaalde periode, dan kan je alleen met een shuttlebus door het park. In Springdale rijdt dan ook de hele dag een shuttlebus om de 10 minuten naar de ingang van het park waar je kunt overstappen. De eerste bus lukt niet helemaal, het wordt de tweede. We eten eerst nog even wat op een bankje beneden onze kamer met uitzicht op de paarden. We dubben sinds gisteren of we de Observation Point trail zullen doen of niet. Dit is een pittige wandeling die ongeveer 6 uur duurt en ruim 600 meter omhoog gaat, waarbij je het grootste gedeelte van de tijd in de volle zon loopt. Aangezien het vandaag 35 graden wordt, onze condities niet top zijn, ik nog steeds last heb van een overbelaste knie én mijn voet gisteren wat bezeerd heb kiezen we ervoor het niet te doen. Mijn hart is het hier niet mee eens, ik wil hem zo graag lopen, maar mijn verstand zegt het niet te doen. De temperatuur geeft de doorslag.

In plaats daarvan besluiten we een kortere, maar wel spannender hike te doen, Hidden Canyon. Voor deze wandeling staat 2,5 uur en hij stijgt ongeveer 250 meter. Het grootste voordeel is dat je bijna volledig in de schaduw loopt. Het "nadeel" is dat het laatste gedeelte zo smal is dat je jezelf moet vasthouden aan kettingen met een afgrond direct naast je. Aan de ene kant spannend, maar ook wel eng. We spreken af te kijken hoe het gaat en om te keren zodra één van ons zich niet prettig voelt. Het eerste stuk gaat vrij rap omhoog, dankzij de stokken gaat mij dit best goed af. Geen verzuurde kuiten waar Cyriel wel last van heeft. Daarna is het wat vlakker, maar wordt het ook smaller en ineens zijn ze daar, de eerste kettingen. Het ziet er te doen uit, dus we gaan ervoor maar pas nadat ik gedreigd heb met echtscheiding als Cyriel de kettingen maar ook een seconde loslaat. Dit gooi ik er licht hysterisch uit, dus blijkbaar vind ik het toch spannender dan ik dacht. Op dit punt ben ik niet bang om te vallen, maar ben ik bang dat Cyriel voor mijn ogen naar beneden stuitert. Van jezelf weet je wat je doet, maar ik heb geen controle over de ander en moet er dus op vertrouwen dat het goed gaat. Cyriel belooft plechtig niet los te laten en we gaan ervoor. We komen veilig aan de andere kant. Na een bocht zien we de volgende set met kettingen. Hier is het pad wat schuin en moet je je stevig vasthouden aan de kettingen met beide handen. Soms hang je er echt even aan. We passeren een ander stel wat even lastig lijkt, maar doordat je op dit soort plekken de tijd neemt hiervoor gaat het goed. Ik dacht dat we na dit stuk er zouden zijn, maar toen we de bocht omsloegen zakte de moed me in de schoenen. Nog een stuk met kettingen, maar nu werd het pad nog smaller. Ik bereik nu het punt dat ik me niet prettig meer voel en ook al zijn we er bijna, we gaan terug. Cyriel is gelukkig zo'n lieverd die nooit zal pushen en me juist een compliment geeft dat ik zover ben gekomen. Wat bof ik toch met zo'n man. Terug is er even een lastig overstap momentje naar de laatste kettingen, hier moet je echt niet misstappen. En daarna is het eigenlijk alleen nog maar een kwestie van weer naar beneden lopen. Al met al hebben we er 2 uur over gedaan, maar voor ons gevoel duurde het veel korter. Je bent zo gefocust als je wandelt op deze paden, de meeste zijn niet geasfalteerd en liggen vol rotsen. Dus je bent altijd bezig met de volgende stap, dan gaat de tijd vanzelf snel.

We hebben weinig foto's gemaakt van de kettingen, we waren te geconcentreerd, de onderste twee foto's heb ik van internet gehaald om toch een idee te geven.

  
   


Weer beneden nemen we nog een kort ander pad die hierop aansluit, Wheeping Rock. Dit is een korte wandeling waar je omhoog loopt naar een soort inham waar water uit de rotsen naar beneden druipt en er een soort oase is ontstaan. Natte bedoeling, wat erg lekker is na al die inspanning. We besluiten daarna te lunchen bij Zion Lodge, tevens de start van de volgende wandeling die we willen doen, Emerald Pools. Dit zijn 3 kleine vijvers die met elkaar in verbinding staan door kleine watervallen. De Lower en Middle Pool zijn goed te doen, maar het pad naar Upper Pool is een stuk zwaarder. Inmiddels is het middag en je loopt hier in de volle zon. Het pad zelf is ook een stuk lastiger, veel meer rotsen, mul zand en gaat continu omhoog. Gelukkig is er af toe wat schaduw van een groepje bomen en daar maakt iedereen dankbaar gebruik van. Upper Pool zelf ligt volledig in de schaduw, dus daar aangekomen zien we dat veel mensen dit gebruiken om weer op te laden. Wij dus ook. Het is trouwens best druk in het park, dus echt genieten van de rust is er niet bij, maar dat maakt de uitzichten niet minder mooi. Na een tijdje gaan we naar beneden, we volgen weer het pad langs de andere twee pools, wat ons af en toe een verkoelende douche oplevert. 

   

Via de shuttle bussen gaan we weer terug naar het hotel waar we meteen onze zwemkleding aantrekken. Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om een paar wasjes te doen, de wasruimte ligt vlak achter het zwembad. Lekker poedelend en relaxed liggend brengen we de rest van de middag door. 's Avonds besluiten we bij het restaurant bij het hotel te eten, King's Landing. De zag er van buiten was shabby uit, maar de reviews op Tripadvisor beloofd veel goeds, dus we reserveren een plekje buiten. Wat hebben wij lekker gegeten zeg en voor Amerikaanse begrippen lang kunnen tafelen. Alles was top, de sfeer, de bediening en natuurlijk het eten. Onze kamer ligt op 3 keer rollen van onze tafel. Hier gaan we nog een tijdje buiten zitten en schrijf ik het blog van vandaag. Morgen gaan we weer terug naar Vegas, maar we hebben geen haast, dus we zetten een keertje de wekker niet zo vroeg. 
  
                                         Uitzicht vanaf het terras

donderdag 12 mei 2016

Dag 9 Las Vegas - Springdale

We staan vroeg op, we willen op tijd het hotel verlaten om naar Zion te rijden. Dit is op zich maar 2,5 uur rijden, maar we willen nog wat boodschapjes doen en een state park onderweg bezoeken. Voor boodschappen komen we bij een volledig Mexicaanse supermarkt. Hier geen Oreo's te vinden, maar wel erg lekkere verse broodjes en gebak.

We komen eerst terecht in een file door wegwerkzaamheden. Bij St. George gaan we de snelweg af richting het plaatsje Ivens waar ook Snow Canyon State Park ligt. Dit is een typisch Amerikaans nieuwbouw gebied met allemaal gated communities, oftewel hofjes met huizen die met een hek afgesloten zijn. We betalen de $6 entree waarmee we een week toegang hebben tot het park. Dit park heeft mooie rotsformaties o.a. gevormd door gestold lava. Dit levert hele mooie plaatsjes van rode rotsen door het ijzer erin, witte rotsen en het zwarte lavagesteente. 


   

We lopen 2 wandelingen die in elkaar overgaan, de Butterfly trail en de Lava Flow trail waarna we via de weg teruglopen naar de auto. Hier zijn we zo'n 2 uur zoet mee inclusief de nodige foto stops. Omdat we later in het park zijn dan gepland staat de zon al aardig hoog. De auto geeft 28 graden aan en in de vallei zal de temperatuur een stuk hoger liggen. Hierdoor zijn de anders redelijk makkelijke wandelingen een stuk zwaarder. Je gaat eerst de vallei in en daarna moet je weer een stuk omhoog via zanderige paden vol rotsen. Ook de afdaling is geen makkelijk vlak pad. Helaas maak ik een flinke mistap wat me een pijnlijke voet oplevert, terwijl ik stom genoeg wandelstokken gekocht heb voor deze vakantie en deze nu niet bij me heb. Lesje geleerd. Na deze wandeling rijden we een stukje verder naar het Whiterocks Amphitheater. Een korte wandeling met aan het eind een klim wat een mooi uitzicht oplevert. Maar voordat we deze wandeling gaan doen eten we eerst wat op de parkeerplaats. Een koelbox kopen was een goed idee en die lekkere Mexicaanse broodjes waren een nog beter idee. Deze keer wel mijn wandelstokken gebruikt, scheelt wel zeg. Je gebruikt meer je bovenlichaam om je gewicht te verplaatsen en je loopt een stuk stabieler, wat erg prettig is met al die rotsblokken. 

 
Uitzicht Whiterocks Amphitheater

Hierna is het nog een uurtje rijden naar Springdale, een klein plaatsje dat direct tegen de ingang van Zion National Park aanligt. We checken in bij Driftwood Lodge en krijgen een erg mooie en ruime kamer met uitzicht op de rode rotsen van Zion en een paardenwei. Het is een kamer met 2 queens beds, dus er is ruimte genoeg mochten we elkaar zat worden. We zijn toe aan een duik in het zwembad. Er zit ook een hottub bij wat heerlijk is om de spiertjes even te laten ontspannen. Daarna douchen en gaan we Springdale in. Het is weinig veranderd sinds we hier in 2012 waren. Het bestaat uit zo'n beetje één lange weg met motels, hotels, restaurants en winkels. We eten wat bij de Mexicaan, dezelfde waar we in 2012 gegeten hebben volgens mij en één van de weinige tentjes waar je buiten kunt zitten. De reden dus waarom we er weer voor gekozen hebben. De locals duiken direct de airco in, maar wij die uit een koud kikkerlandje komen willen genieten van de warme avond. Hierna nog een ijsje gehaald, wat gerommeld en daarna naar bed. Morgen wordt een vermoeiende dag.

   


woensdag 11 mei 2016

Dag 8 Las Vegas

Na bijna het klokje rond geslapen te hebben worden we uitgerust wakker. Het bed ligt heerlijk en de regendouche is ook erg lekker, blij met de upgrade. We gaan naar de Starbucks in het hotel voor koffie en een bakje yoghurt. Als we door de casino lopen komen we de zoals altijd schaars geklede cocktailwaitress tegen die enthousiast roept "cocktails, anyone drinks" en dat om 8 uur 's ochtends. Na de koffie werpen we een blik op Freemont Street, maar daar is 's ochtends niets te beleven. 

Na een klein niet succesvol gokje halen we de auto op bij valetparking en rijden we richting Mount Charleston. Deze ligt een klein uurtje rijden buiten Vegas en is echt een plek om aan de hectiek van Vegas te ontsnappen. Her is hier een stuk koeler, we zien zelfs nog sneeuw liggen hoger in de bergen. We volgen de scenic route en halverwege stoppen we om op ons gemak een broodje te eten tussen de bomen. Even heerlijk ontspannen met vogeltjes om ons heen. We rijden tot het einde van de scenic route om daar bij een lodge wat te drinken en te genieten van het uitzicht. Je kunt in dit gebied ook mooi wandelen, maar daar zijn we nu niet op gekleed. Bewust ook, we gaan de komende dagen nog genoeg lopen, dus nu even rustig aan. Misschien komen we nog wel een keer terug later deze vakantie.

 

Op ons gemak rijden we terug en besluiten we langs het winkelgebied Town Square te gaan. Dit is net een klein dorpje, maar dan alleen met winkels en eetgelegenheden. We vinden een leuke plek om te lunchen. Hier hebben ze zowaar "normaal" voedsel en voor ons gewone porties. Het vliegveld zit aan de overkant, je zit hier recht onder de aanvliegroute wat gave spektakels oplevert. Ik koop alleen wat douchespulletjes bij Bath & Bodyworks om het luchtje dat ik tijdens de vorige trip ontdekt heb weer aan te vullen.

Terug bij het hotel gaan we naar het zwembad. Er zitten hier veel feestvierders die aardig luidruchtig zijn, maar we vinden een plekje ver van die groepen. Het zwembad is klein, maar uniek door zijn aquarium in het midden met hele grote vissen en haaien. Er gaat hier ook een glijbaan recht doorheen. Daar moesten we natuurlijk vanaf, maar je gaat er snoeihard doorheen, dus je ziet niets. We hebben een tijdje zitten staren naar de vissen, maar eigenlijk vind ik het zielig. Ze zwemmen continue een rondje, behalve de haaien, en er zitten geen rotspartijen of waterplanten in. En de tank is ook erg klein vind ik voor zo'n grote groep vissen. Dus ja, het is een leuk gezicht, maar eigenlijk vind ik het niet ok. 

  

Na de onvermijdelijke (te dure) cocktail gaan we lekker douchen en wat eten. We buiken wat uit achter een gokkast en gaan daarna Freemont Street op. Precies voor ons hotel speelt een leuke band en om ons heen is het een drukte met mensen en lichtjes. Zie hier voor een sfeerimpressie. Tijdens een pauze van de band start de Freemont Street Experience. Over de hele straat is een boog met ontelbare ledlampjes geplaatst waar om het uur een show afgespeeld wordt (steeds verschillende). We hebben dit in 2012 ook al een keer gezien en het blijft indrukwekkend. Zie hier een kort filmpje van de show. 
 

Op straat zie je trouwens allerlei figuren: verklede feestvierders, samenklonterende Aziaten, bedelaars, straat"artiesten" en licht verwarde mensen. Dat is iets wat LA en Vegas gemeen hebben (denk met elke grote stad), een hoop mensen lullen tegen zichzelf of tegen een onzichtbaar persoon. Nog even over die straat"artiesten", zie onderstaande foto's waarom ik het woord artiesten tussen aanhalingstekentjes gezet heb. Met cupido heb ik gesjanst, maar de laatste had mijn volledige aandacht, met name als hij zijn zakie rechtlegde......