Dag 10 Springdale - Zion

Vanochtend vroeg opgestaan. We willen de eerste shuttlebus naar Zion nemen. Zion is autovrij vanaf een bepaalde periode, dan kan je alleen met een shuttlebus door het park. In Springdale rijdt dan ook de hele dag een shuttlebus om de 10 minuten naar de ingang van het park waar je kunt overstappen. De eerste bus lukt niet helemaal, het wordt de tweede. We eten eerst nog even wat op een bankje beneden onze kamer met uitzicht op de paarden. We dubben sinds gisteren of we de Observation Point trail zullen doen of niet. Dit is een pittige wandeling die ongeveer 6 uur duurt en ruim 600 meter omhoog gaat, waarbij je het grootste gedeelte van de tijd in de volle zon loopt. Aangezien het vandaag 35 graden wordt, onze condities niet top zijn, ik nog steeds last heb van een overbelaste knie én mijn voet gisteren wat bezeerd heb kiezen we ervoor het niet te doen. Mijn hart is het hier niet mee eens, ik wil hem zo graag lopen, maar mijn verstand zegt het niet te doen. De temperatuur geeft de doorslag.

In plaats daarvan besluiten we een kortere, maar wel spannender hike te doen, Hidden Canyon. Voor deze wandeling staat 2,5 uur en hij stijgt ongeveer 250 meter. Het grootste voordeel is dat je bijna volledig in de schaduw loopt. Het "nadeel" is dat het laatste gedeelte zo smal is dat je jezelf moet vasthouden aan kettingen met een afgrond direct naast je. Aan de ene kant spannend, maar ook wel eng. We spreken af te kijken hoe het gaat en om te keren zodra één van ons zich niet prettig voelt. Het eerste stuk gaat vrij rap omhoog, dankzij de stokken gaat mij dit best goed af. Geen verzuurde kuiten waar Cyriel wel last van heeft. Daarna is het wat vlakker, maar wordt het ook smaller en ineens zijn ze daar, de eerste kettingen. Het ziet er te doen uit, dus we gaan ervoor maar pas nadat ik gedreigd heb met echtscheiding als Cyriel de kettingen maar ook een seconde loslaat. Dit gooi ik er licht hysterisch uit, dus blijkbaar vind ik het toch spannender dan ik dacht. Op dit punt ben ik niet bang om te vallen, maar ben ik bang dat Cyriel voor mijn ogen naar beneden stuitert. Van jezelf weet je wat je doet, maar ik heb geen controle over de ander en moet er dus op vertrouwen dat het goed gaat. Cyriel belooft plechtig niet los te laten en we gaan ervoor. We komen veilig aan de andere kant. Na een bocht zien we de volgende set met kettingen. Hier is het pad wat schuin en moet je je stevig vasthouden aan de kettingen met beide handen. Soms hang je er echt even aan. We passeren een ander stel wat even lastig lijkt, maar doordat je op dit soort plekken de tijd neemt hiervoor gaat het goed. Ik dacht dat we na dit stuk er zouden zijn, maar toen we de bocht omsloegen zakte de moed me in de schoenen. Nog een stuk met kettingen, maar nu werd het pad nog smaller. Ik bereik nu het punt dat ik me niet prettig meer voel en ook al zijn we er bijna, we gaan terug. Cyriel is gelukkig zo'n lieverd die nooit zal pushen en me juist een compliment geeft dat ik zover ben gekomen. Wat bof ik toch met zo'n man. Terug is er even een lastig overstap momentje naar de laatste kettingen, hier moet je echt niet misstappen. En daarna is het eigenlijk alleen nog maar een kwestie van weer naar beneden lopen. Al met al hebben we er 2 uur over gedaan, maar voor ons gevoel duurde het veel korter. Je bent zo gefocust als je wandelt op deze paden, de meeste zijn niet geasfalteerd en liggen vol rotsen. Dus je bent altijd bezig met de volgende stap, dan gaat de tijd vanzelf snel.

We hebben weinig foto's gemaakt van de kettingen, we waren te geconcentreerd, de onderste twee foto's heb ik van internet gehaald om toch een idee te geven.

  

   

Weer beneden nemen we nog een kort ander pad die hierop aansluit, Wheeping Rock. Dit is een korte wandeling waar je omhoog loopt naar een soort inham waar water uit de rotsen naar beneden druipt en er een soort oase is ontstaan. Natte bedoeling, wat erg lekker is na al die inspanning. We besluiten daarna te lunchen bij Zion Lodge, tevens de start van de volgende wandeling die we willen doen, Emerald Pools. Dit zijn 3 kleine vijvers die met elkaar in verbinding staan door kleine watervallen. De Lower en Middle Pool zijn goed te doen, maar het pad naar Upper Pool is een stuk zwaarder. Inmiddels is het middag en je loopt hier in de volle zon. Het pad zelf is ook een stuk lastiger, veel meer rotsen, mul zand en gaat continu omhoog. Gelukkig is er af toe wat schaduw van een groepje bomen en daar maakt iedereen dankbaar gebruik van. Upper Pool zelf ligt volledig in de schaduw, dus daar aangekomen zien we dat veel mensen dit gebruiken om weer op te laden. Wij dus ook. Het is trouwens best druk in het park, dus echt genieten van de rust is er niet bij, maar dat maakt de uitzichten niet minder mooi. Na een tijdje gaan we naar beneden, we volgen weer het pad langs de andere twee pools, wat ons af en toe een verkoelende douche oplevert. 

   

Via de shuttle bussen gaan we weer terug naar het hotel waar we meteen onze zwemkleding aantrekken. Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om een paar wasjes te doen, de wasruimte ligt vlak achter het zwembad. Lekker poedelend en relaxed liggend brengen we de rest van de middag door. 's Avonds besluiten we bij het restaurant bij het hotel te eten, King's Landing. De zag er van buiten was shabby uit, maar de reviews op Tripadvisor beloofd veel goeds, dus we reserveren een plekje buiten. Wat hebben wij lekker gegeten zeg en voor Amerikaanse begrippen lang kunnen tafelen. Alles was top, de sfeer, de bediening en natuurlijk het eten. Onze kamer ligt op 3 keer rollen van onze tafel. Hier gaan we nog een tijdje buiten zitten en schrijf ik het blog van vandaag. Morgen gaan we weer terug naar Vegas, maar we hebben geen haast, dus we zetten een keertje de wekker niet zo vroeg. 

  

                                         Uitzicht vanaf het terras